Ibrahima, de politie en ik
Het deed er toe, daar te zijn voor een jongen die waarschijnlijk stierf in doodsangst. De verslagen van de gebeurtenissen van die zaterdag, komen van de media, het parket en het Sint-Jan ziekenhuis. De media vertellen dat Ibrahima de politie aan het filmen was met zijn telefoon, toen hij gearresteerd werd. De politie zegt dat Ibrahima werd meegenomen omdat hij de avondklok niet gehoorzaamde, en dat hij “onwel werd” in het hospitaal. Het hospitaal zegt dat Ibrahima stierf om 20:22 aan een hartstilstand, nog lang voor de avondklok in ging, en dat hij kneuzingen had. Het parket opende een onderzoek.
Ibrahima maakte deel uit van AJGB, een vereniging van Guinese jongeren, die een manifestatie organiseerden om hem te gedenken, woensdag 15:00. Ik ging naar de manifestatie met twee andere XR rebellen. Ik was nog niet eerder in deze kant van de Noordwijk geweest. We wandelden langs de vervallen gebouwen aan de Rue de la Riviere, en kwamen aan op een kruispunt naast die straat vol sexshops die men vanuit de trein kan zien.
500 mensen, meestal van kleur, waren daar verzameld. De betoging werd gehouden voor het commissariaat waar Ibrahima naartoe werd gebracht. Wat zei de politie daar tegen Ibrahima om een hartstilstand te veroorzaken bij een 23-jarige? Wat is er met hem gebeurd?
Rebellen van XR hebben zelf de ervaring van politiegeweld en het ontzeggen van rechten tijdens arrestaties. Trauma, angst en minachting zijn niet ongebruikelijk. Maar ik kan me de gevoelens niet voorstellen van mensen die hun hele leven ten onrechte het doelwit zijn geweest van politiecontroles en misbruik. Dit instituut, de ‘bewakers van de vrede’, berooft dagelijks hun recht om in vrede te leven.
Er is een gedicht van de Duitse pastoor Martin Niemöller dat schrijft:
Toen ze de sociaaldemocraten gevangenzetten heb ik gezwegen;
ik was immers geen sociaaldemocraat.
Toen ze de syndicalisten kwamen halen heb ik gezwegen;
ik was immers geen syndicalist.
Toen ze de Joden opsloten heb ik gezwegen;
ik was immers geen Jood.
Toen ze mij kwamen halen
...was er niemand meer die nog kon protesteren.
De menigte verloor zijn collectiviteit toen een groep mensen achteraan zich omdraaide om de tunnel in te rennen, richting de ingang van het treinstation aan de andere kant. Er klonk geschreeuw. Rijen agenten verzamelden om ze te blokkeren.
Op het kruispunt verloor de menigte haar collectiviteit. 500 emoties renden, staarden, schreeuwden. Er werden wat rookbommen gegooid en enkele lege blikken, maar niet altijd in de richting van de politie. De politie legde linies aan over andere wegen, waardoor er slechts twee uitvalswegen overbleven. Met de demonstratie beëindigd en spanning in de lucht besloten we te vertrekken.
We dronken muntthee in een helder Arabisch café verderop in de straat. De hele buurt leek op straat om de gespannen situatie op een afstand te bekijken. We konden twee waterkanonnen zien optrekken naar de overgebleven menigte. We wisten niet wat we moesten doen. Als we ons recht om te demonstreren blijven verdedigen, zouden we waarschijnlijk in een situatie terechtkomen waarin we ons verzetten tegen de politie, waarop we niet waren voorbereid. Maar ik was blij dat ik naar de betoging kwam, omdat de politie voor anderen was gekomen, en als ze niet worden weerstaan door een verenigd front voor de rechten van iedereen, zullen ze op een dag mij komen halen..
Neem het geval van het groene Europees Parlementslid Pierrette Herzberger-Fofana. Afgelopen juni filmde Herzberger-Fofana negen politieagenten die twee zwarte jongeren lastigvielen in het Noordstation. De politie nam haar telefoon uit haar hand en dwong haar tegen een muur om haar papieren te nemen. Ze weigerden haar te geloven toen ze zei dat ze een Europees Parlementslid was. Ze zeiden dat ze een kuisvrouw moest zijn. Alsof een kuisvrouw geen respect verdient. Alsof de jongeren geen gelijke behandeling verdienen. Alsof de politie niet in de gaten gehouden moet worden voor ethiek.
Author: Kalifrances
